MOC KOBIECA było NOSZĘ, BO KOCHAM

Żeby wejść w kolejne półwiecze postanowiłam zmyć z siebie wszystko co stare i niepotrzebne. I otoczyć się dobrem

Morze do obmywania jest najlepsze! I zaprosiło mnie w moje urodziny  wraz z 1000 Aniołów w Sopocie. Najlepiej!! O wschodzie słońca. To o 4:17. 

Wejść trudno, ale gdy Anioly trzymają za ręce jakoś łatwiej.. Hydrofobia nie pomaga, ale skrzydlata chusta babci Jasi już tak! Za 10 dni będą 111 urodziny babci

Nasz mały krąg. Za pierwszym podejściem nie zanurzyłam głowy

Ale przy drugim podejściu było już lepiej! tylko twarz i grzywka pozostały prawie suche

Pełny reset dopiero indywidualnie, przy pełnym wsparciu Człowieka-Anioła Mai. Trzymana za dwie ręce, w kontakcie wzrokowym, w połączeniu serc, w pełnym zaufaniu przekroczyłam siebie. Woda w uszach, oczach i ustach. Słono i zimno aż boli <3 Łzy płyną też słone, ale za to gorące. MAJA, CZUJĘ OLBRZYMIĄ WDZIĘCZNOSC! TO CUDOWNE, ŻE ISTNIEJESZ I LOS NAS SPOTKAŁ! Kolejny reset za 50 lat, to jest dla mnie zbyt trudne, żeby robić to częściej.

Maja przygotowała dla mnie tort <3 gromkie 100 lat niosło się po plaży… Co za wzruszenie, tyle dobrych ludzi wokół

Zjadłam tort dłubiąc w tortownicy palcem, najlepsze śniadanie ever!

A potem powrót do domu. W autobusie baloniki zajęły dwa pełnoprawne miejsca 😀 Po przejażdżce tramwajem 5 sflaczało. Nawet balony nie mogą ogarnąć, że z mojego przodu jest już piąteczka… W pociągu jechałam z samym zerem 😛 współpasażerka pyta co to, mówię, że urodzinowe zero. „ojej, zerowe urodzinki? to jakiś dzidziuś się dziś urodził?” „tak, ja” odpowiadam i czuję, że to naprawdę nowe rozdanie i nowy początek.

Wiwat przyjaźń. 

Wiwat wolność.

Wiwat życie.

Dzień bardzo dobry świecie!

Zawsze tak samo. Zawsze przy stole. Dwa razy w całym życiu obyło się bez bieganiny – gdy pierworodny miał dwa tygodnie i musiał wystarczyć barszcz z torebki i paluszki rybne. I wtedy, gdy ogarnęłam święta w Egipcie w dobrym hotelu.

W tym roku wstałam raniutko, pozwoliłam kotom wymusić na mnie wcześniejszy posiłek, starłam dwa pojemniki marchewki i spakowałam je do plecaka. Tylko żeby skmka z Ursusa na Wschodnią nie uciekła! Szybkie odśnieżanie auta tym co pod ręką, czyli miotłą której metalowy uchwyt połamałam parę dni temu. Jadę. Dlaczego kierownica się tak klei??? co ja wczoraj jadłam??? co to?? całe dłonie we krwi? połamana miotła miała ostre końce, poraniła mnie, a ja nawet nie poczułam. Plama na spodniach, na bluzie… ręce obmyłam w śniegu, miałam na to całe pół godziny, bo niedokładnie sprawdziłam jak jeździ w wigilię skmka. Na Wschodniej dzięki pandemii łatwo wydezynfekowałam rany.

Jadę. Tłok. Każdy kaszel budzi popłoch. Obok mnie siada młoda kobieta z maseczką pod brodą. Słyszę, że pociąga nosem, więc proszę ją żeby zakryła usta i nos. Ona zaczyna sie kłócić. Nie ustępuję. Mówię „a jeśli mój strach podyktowany jest tym, ze mam raka?” ona na to „proszę mnie nie szantażować”. „Ludzie się z pani śmieją” dodaje, „ten śmiech nie jest dla mnie zagrożeniem i ani trochę nie jest zaraźliwy” odpowiadam. Atmosfera napięta… ale jednak maseczkę nałożyła. Całą drogę sapała z wkurwu.

Wysiadam. Lublin jest taki piękny w zimie. Prószy śnieżek, więc decyduję się na spacer. Do Mamy na imieniny. Cmentarz nie jest bardzo daleko. Nigdy wcześniej nie byłam u Mamy na imieninach, zawsze w święto Ewy wcinała się Wigilia. A tu żadnych opłatków, ani śledzi, tylko piękny spacer i grób tak równo ośnieżony, że ostrożnie odkryłam tylko tabliczkę z napisem. Jakbym się z Mamą bawiła w „akuku”, śnieg biały i miękki jak pieluszka za którą się chowała. Moja Mama.

Wychodzę od Mamy i myślę, że tyyyle lat nie byłam w muzeum! Skręcam w lewo i już zwiedzam. Baraki, wieżyczki strażnicze, łaźnie, komory gazowe. W mroźny dzień opustoszałe obiekty Majdanka robią wstrząsające wrażenie. Sztywnieję, bardzo boję się faszyzmu, fundamentalizmu w każdej postaci. On potrafi zmienić zwykłych ludzi w zimnych morderców. Już nie mogę tam być. Muszę natychmiast wyjść. Wrócę w lecie, może będzie pachnieć inaczej.

Patrzę – jedzie trolejbus. Ale dawno nie widziałam trajtka! A jeszcze dawniej nie zdażyło mi się wpaść do kogoś z niezapowiedzianą wizytą, tak jak w czasach przed komórkami. A wpaść do kogoś z niezapowiedzianą wizytą w Wigilię nie zdażyło mi się nigdy. Więc natychmiast decyduję, że pojawię się u Taty i wsiadam do tego trajtka! Trajtkowi spadają pały, kierowca w koszuli wyskakuje na śnieg poprawić je, przygody jak w dzieciństwie! Ciekawe, czy Tata będzie w domu..

Jest! Zaskoczony mną w charakterze kolędników i niespodziewanego gościa w jednej osobie 😀 I mój brat pojawia się z rodziną, przez przypadek mają ze sobą bezglutenowe ciasta! Ale pociąg nie poczeka, więc ruszam dalej wzmocniona bliskością i uściskami, z ciastami w plecaku,pozostawiając nienaruszone dodatkowe nakrycie na wigilijnym stole i chaos w domu i sercach biesiadników.

W pociągu pusto. I już wiem o czym jest moja opowieść wigilijna. Ona jest o tym, że żywe życie może być chaotyczne i to jest w porządku. A ja wyrzucę połamaną miotłę